In de afgelopen maanden heeft filmmaker Irene Becx de restauratie van de St. Augustinuskerk van dichtbij gevolgd met haar camera. Zo geeft zij een inkijkje in het herstel van de St. Augustinuskerk. Hieronder kunt u het eerste deel bekijken. Later dit jaar volgen nog 2 delen, tot aan de heropening.
Bezoek naast onze pagina op deze site ook onze facebookpagina!
Willem Jacobus kardinaal Eijk, aartsbisschop van Utrecht, zal op zaterdag 7 mei Antoon van Gaans en Richard Meijer tot diaken wijden. De plechtigheid vindt om 10.30 uur plaats in de Sint Catharinakathedraal te Utrecht (Lange Nieuwstraat 36). De wijdingsplechtigheid zal plaatsvinden conform de dan geldende coronamaatregelen.
Van Gaans en Meijer worden tot permanent diaken gewijd. Na de wijdingsplechtigheid is er (eveneens met inachtneming van de dan geldende coronamaatregelen) gelegenheid tot feliciteren. Kardinaal Eijk: “In deze tijd van voorbereiding vraag ik om uw gebed voor de wijdelingen.”
Antoon van Gaans werd met ingang van 5 januari 2022 voor een periode van vier jaar benoemd als kandidaat-diaken met een speciale opdracht in de samenwerkende parochies Onze Lieve Vrouw van Amersfoort te Amersfoort en HH. Martha en Maria te Baarn. Richard Meijer werd met ingang van 5 januari 2022 voor een periode van vier jaar benoemd als kandidaat-diaken met een speciale opdracht in de Emmanuelparochie te Ommen.
De diakenwijding van Meijer en Van Gaans zou oorspronkelijk plaatsvinden op zaterdag 15 januari, maar wegens de eind 2021 geldende maatregelen vanwege de coronaviruspandemie was het te onzeker of de wijdingsplechtigheid dan wel door kon gaan en onder welke omstandigheden. Daarom besloot kardinaal Eijk in december in overleg met rector Kuipers “tot zijn grote spijt” de diakenwijding uit te stellen.
Taal Doet Meer wil eraan bijdragen dat Utrechters elkaar begrijpen en verstaan. Ze zorgen er met een netwerk van vrijwilligers en partners voor dat taal geen belemmering vormt om mee te doen in de Utrechtse samenleving. Dit doen ze door middel van projecten voor kinderen, ouders en volwassenen. Deze projecten worden begeleid door coördinatoren.
Heb u een paar uur tijd over in de week? Word dan coördinator bij Taal Doet Meer! Als coördinator ben u verantwoordelijk voor een groepje taalcoaches of -mentoren. U koppelt deelnemers aan vrijwilligers en bent voor hen het eerste aanspreekpunt als er vragen zijn tijdens hun traject. Met een paar uur per week kun u het verschil maken!
Interesse? Mail naar jeugd@taaldoetmeer.nl.
Bekijk hier de flyer.
Op 8 mei is het weer Roepingenzondag: de jaarlijkse gebedsdag voor roepingen tot het priesterschap, het permanent diaconaat en het religieuze leven. Het onder de aandacht brengen en bevorderen van roepingen is een zeer belangrijke taak binnen de Kerk. De zorg om voldoende herders in de toekomst is een gezamenlijke en blijvende verantwoordelijkheid van alle gelovigen. Niet alleen op Roepingenzondag, maar elke dag opnieuw.
Het Interdiocesaan Roepingenoverleg, het landelijk samenwerkingsorgaan tussen bisdommen en religieuzen, brengt ook dit jaar materiaal uit om de aandacht voor en het gebed om roepingen te bevorderen. Thema van dit jaar is: Vreugde verbindt. Het is een oproep om ons in het nadenken over, het bidden voor en het begeleiden van roepingen vooral te laten leiden door de vreugde die een roeping teweegbrengt in het hart van degene die geroepen wordt.
Aan het begin van zijn pontificaat schreef paus Franciscus in zijn apostolische exhortatie Evangelii gaudium: “De vreugde van het Evangelie vervult het hart en het hele leven van hen die Jezus ontmoeten. Zij die zich laten redden door Hem, worden bevrijd van de zonde, de treurigheid, de innerlijke leegte, het isolement. Met Jezus Christus wordt de vreugde altijd geboren en herboren” (nr. 1).
Wie aangestoken is door die vreugde kan niet anders dan deze doorgeven aan de mensen om hem heen. En dan zullen we merken dat vreugde verbindt. De Kerk van de toekomst heeft mensen nodig die boodschappers van die vreugde willen zijn, echte vreugdebodes die mensen bij elkaar brengen rond de persoon van Jezus Christus.
De Roepingenraad van het Aartsbisdom Utrecht wil hier graag aan meewerken met materiaal en initiatieven, maar rekent erop dat ook onze parochies en geloofsgemeenschappen meer en meer mogen uitgroeien tot plaatsen waar de vreugde van het Evangelie met elkaar gedeeld wordt, waar het gesprek over roeping wordt gevoerd en waar degenen die zich geroepen weten echt gehoord en gezien worden.
Een bijzondere vorm van ondersteuning is het aanhoudend gebed om roepingen. Daarom nodig ik iedereen uit om mee te doen aan het gebed om roepingen en lid te worden van de Diocesane Gebedskring. Zonder financiële middelen lukt het echter ook niet. Daarom wil ik u vragen om ons zo mogelijk ook financieel te steunen. Uw bijdrage is meer dan welkom op bankrekeningnummer NL64 ABNA 0810 4964 88 ten name van het Fonds Priesteropleiding Aartsbisdom Utrecht. Voor meer informatie over schenken of nalaten aan het Ariënsinstituut of het lidmaatschap van de Gebedskring, zie: www.ariensinstituut.nl. Hartelijk dank voor uw steun!
Zie voor meer informatie over Roepingenzondag: www.jekomtalsgeroepen.nl
drs. P. Kuipers
Rector Ariënsinstituut en voorzitter van de Diocesane Roepingenraad
Ieder jaar wordt door de stichting Kerken Kijken Utrecht (KKU) de openstelling van twaalf binnenstadskerken in Utrecht georganiseerd. Dit gebeurt tijdens de zomermaanden, in samenwerking met deze kerken en zo’n 150 vrijwilligers. Deze vrijwilligers werken in teams, met in iedere deelnemende kerk een teamleider. Vóór de coronapandemie telde KKU zo’n 150.000 bezoekers per jaar. De stichting wordt gesubsidieerd door de gemeente Utrecht en krijgt hiernaast bijdragen van fondsen en instellingen. KKU bestaat 40 jaar en werkt volgens de governance-code.
Sinds vorig jaar is KKU een zelfstandige stichting (met ANBI-status) met een eigen bestuur. Er is veel aandacht voor de verbreding en verdieping van het activiteitenaanbod van KKU en de
werving, training en coaching van de vrijwilligers.
Binnen het bestuur heerst een cultuur van openheid en aanspreekbaarheid. Het bestuur is verantwoordelijk voor het nastreven van de maatschappelijke doelstelling van de stichting om veel mensen van binnen en buiten Utrecht kennis te laten maken met de cultuur-historische rijkdom van het religieus erfgoed in de stad en dat mogelijk te maken met een groeiende groep vrijwilligers. Bestuursleden hebben een breed netwerk binnen of buiten het religieus erfgoed waarin zij herkenbaar aanwezig zijn. Het bestuur is werkgever van een projectmedewerker.
De stichting is op korte termijn op zoek naar bestuursleden
Daarbij gaat de voorkeur uit naar mensen met (enige) bestuurlijke ervaring. Voldoe je aan een van de volgende profielen of een combinatie daarvan, dan nodigen we je uit om te solliciteren:
– Interesse in/kennis van cultureel en/of religieus erfgoed, in het bijzonder in Utrecht;
– kennis van relatiebeheer en sponsoring;
– kennis van vrijwilligerswerk en ervaring met het werken met vrijwilligers;
– een werkhouding waar ‘doen’ de hoofdmoot is;
– gemiddelde beschikbaarheid van 2-4 uur per week.
Het bestuur vergadert gemiddeld 10x per jaar.
Reageren?
Stuur ons voor 1 mei 2022 je CV met motivatie via mail ter attentie van voorzitter Bert-Jan Brussaard naar secretaris@kerkenkijken.nl of neem voor meer informatie contact op met Bert-Jan via 06-22309966.
Kardinaal Eijk heeft een boodschap geschreven voor alle gelovigen in het Aartsbisdom Utrecht bij het begin van het Paastriduum 2022. Deze traditionele groet is naar de parochies gestuurd, met het verzoek deze te publiceren op de eigen website. In zijn groet gaat kardinaal Eijk onder meer in op de oorlog in Oekraïne en herkent dat deze situatie ons als katholieke diep raakt. Toch bemoedig hij ons om onze hoop niet te verloren in deze moeilijke tijden: “Pasen is het feest van onze hoop dat zonde, lijden en dood niet het laatste woord zullen hebben. Christus Jezus is door lijden en dood heengegaan, Hij heeft dit doorstaan om voor ons de verrijzenis en het eeuwig leven bij God mogelijk te maken (…) Dat geldt zeker ook voor de vele Oekraïners en Russen die weliswaar pijn lijden vanwege deze oorlog, maar tevens hun hoop vestigen op de verrezen Christus.”
Verder praat kardinaal Eijk over het synodaal proces dat wij als kerk zijn ingegaan op verzoek van paus Franciscus: “Van verschillende kanten heb ik vernomen en zelf ook mogen ervaren hoe inspirerend veel gesprekken geweest zijn, waarin we tegenover elkaar konden uitspreken wat het voor ons betekent verbonden te zijn met Jezus Christus en de gemeenschap van de Kerk en wat wij als Kerk kunnen doen om het Evangelie uit te dragen.”
Klik hier voor de volledige tekst van de groet van kardinaal Eijk.
Bidden we voor hen die in de gezondheidssector hulp bieden aan zieken en ouderen, vooral in de armste landen. Mogen zij voldoende ondersteund worden door regeringen en lokale gemeenschappen.
Bekijk hier de boodschap van de paus (in het Spaans met Nederlandse ondertiteling).
Taal Doet Meer zorgt er met 1000 vrijwilligers per jaar voor dat Utrechters kunnen meedoen in de samenleving. Het leren van de Nederlandse taal is een rode draad in ons werk. Taal is nodig om een baan te vinden, met de leerkracht van je kinderen te praten, naar de huisarts te gaan, met een computer te werken of je huiswerk te maken. Heeft u tijd en zin om een Utrechtse taalleerder net dat extraatje steuntje in de rug te geven zodat hij/ zij het daarna zelf kan? U bent van harte welkom om als vrijwilliger bij Taal Doet Meer aan de slag te gaan. We zijn altijd op zoek naar vrijwilligers en vanwege ons ruime aanbod is vaak er vaak een activiteit die bij uw wensen past. Interesse? Vul dan hier het contactformulier in.
De vooralsnog laatste bijeenkomst van de St. Martinusparochie in het kader van het synodaal proces wordt gehouden a.s. zaterdag 2 april om 10.00 uur in de Dominicuskerk. Alle parochianen zijn uitgenodigd in navolging van de oproep van paus Franciscus, bij elkaar te komen om samen na te denken over de toekomst van de kerk.
Ook voor deze bijeenkomst graag aanmelden bij info@huisvandominicus.nl of telefonisch op werkdagen ’s morgens: 030-2935245 (bij geen gehoor inspreken). Van harte aanbevolen deel te nemen.
Uitgebreide informatie over doel en werkwijze van het synodaal proces is te vinden op: https://www.rkkerk.nl/uitgelicht/uitgelicht-synode-synodale-kerk/.
Vragenlijst voor katholieke vrouwen
In het kader van het synodale proces 2021-2023 is er nu een vragenlijst speciaal voor katholieke vrouwen. Zou jij deze vragenlijst willen invullen en verspreiden onder katholieke vrouwen in jouw netwerk. Paus Franciscus wil graag onze stem horen en dat doen we met het project ‘Zij heeft een verhaal’. Het gaat om ‘katholiek’ in de ruimste zin van het woord: beroepskrachten, vrijwilligers, afgehaakt, afgedreven, vanhuisuit, cultuur, gepassioneerd, teleurgesteld, vroom, vrolijk, roomsch, enz. Juist de diversiteit is van belang. Dit is de pagina met alle informatie en vragenlijst: https://www.unkv.online/vragenlijst-en-gespre
927 (Zaandam) – 2022 (Utrecht)
Alleen – getrouwd – priester
In 2011 was pastor Henk Oostendorp 25 jaar priester. Terugkijkend op zijn leven tot dan toe vatte hij samen: ’Ik ben 25 jaar alleen geweest, was daarna 25 jaar getrouwd en ben nu alweer 25 jaar priester’. De combinatie ‘getrouwd’ en ‘priester’ was natuurlijk bijzonder. Zo plaatste het AD dat jaar boven een interview met hem de kop ‘Pastor met vrouw en kinderen’. Met hem had ik het eens erover dat hij zo een van de zeer weinige mensen was die in zijn leven alle zeven sacramenten zou kunnen ontvangen (dus inclusief huwelijk en priesterschap). ‘Dan moet ik aan het eind van mijn leven nog wel de ziekenzalving ontvangen’, merkte hij op.
Levensloop in eigen woorden
In september 2021 stuurde ik hem mijn boekje ‘Aangesproken en gedragen – God rakelings nabij’ toe. Zoals gebruikelijk reageerde hij daarop heel persoonlijk:
‘Beste Hans, heel hartelijk dank voor het boekje waarin je je ervaringen met God en mensen beschrijft. Het is goed om dat op oudere leeftijd te doen, wanneer je op je leven kunt terugkijken en je de lijnen die erin lopen kunt overzien.
Ikzelf ben 5 jaar op een kleinseminarie geweest, waar ik aan het begin van de zesde klas werd weggezonden. Daar hadden ze gelijk in, want ik was ook niet geschikt om in een mannengemeenschap te leven. Het verlangen naar het priesterschap bleef, zodat ik na het gymnasium op het Ignatiuscollege in Amsterdam afgemaakt te hebben door pater van Kilsdonk het noviciaat van de jezuïeten werd ingepraat. Maar na 9 maanden zonden zij mij terecht heen, omdat ook ik niet zonder vrouw zou kunnen leven.
Ik heb daarna een prachtig huwelijk gehad met een buitengewoon sterke en liefdevolle vrouw. Na haar dood in 1982 koos ik toch weer voor het priesterschap, waarin ik nu al 35 jaar heel gelukkig ben. Godservaringen zoals jij die gehad hebt, waarbij je zelfs Zijn stem hoorde, heb ik nooit gehad, maar ik voel, zeker tijdens de eucharistievieringen, een sterke band met Jezus. En ik ben dankbaar dat ik van zoveel mensen erkenning ervaar.
Toen ik 90 jaar werd heb ik, op verzoek van mijn zoon Remco, mijn leven beschreven. ‘
Geloof, familie en geleerdheid
Henk Oostendorp was een beminnelijke, bescheiden, eenvoudige, hartelijke, wijze en meelevende man. Hij hield van de warmte van sociale contacten.
In de rouwadvertentie wordt hij heel treffend beschreven als iemand die tot op het laatst toegewijd was aan alles wat hem lief was: geloof, familie en geleerdheid.
Hij was getrouwd met Anneke Straver en was gelukkig met haar. Anneke was een sterke vrouw. Door haar kreeg Henk oog voor de ongelijke positie van vrouwen en leerde hij de waarde van het feminisme. Ze kregen twee kinderen: Mirjam en Remco. Na 25 jaar huwelijk overleed Anneke in Groningen op 49-jarige leeftijd aan maagkanker. Henk zou haar bijna 40 jaar overleven en ook nog grootvader worden: weduwnaar, vader, schoonvader, grootvader en priester.
Wat zijn geloof betreft: hij voelde van jongs af dat hij priester wilde worden, maar dat ging niet zonder hobbels. ‘Ik wist al vroeg dat ik achter het altaar hoorde’, zei hij. Dat zou pas in 1986 werkelijkheid worden. Hij werd toen pastoor in Roden en Zuidlaren (bij Groningen) en daarna pastor van een kloosterbejaardenoord in Raalte (Ov.).
Hij was een echte boekenwurm en had een enorme boekenkast. Wat had hij veel gelezen en wat wist hij veel. In Madrid doceerde hij Nederlandse taal- en letterkunde. Later werd hij in Groningen hoogleraar Spaanse taal- en letterkunde. In het genoemde interview in het AD uit 2011 zegt hij daarover: ‘Ik heb gestudeerd, onderwijs gegeven, veel gelezen en kan dingen op eenvoudige en boeiende wijze vertellen, Maar ik kan nog geen spijker recht in de muur slaan.’
Naar Utrecht
In 2002 verhuisde hij op voorstel van zijn dochter naar Utrecht, naar een appartement in de F.C. Donderstraat, vlak bij zijn dochter.
In 2004 leerde ik hem kennen toen hij begon met voorgaan op de eerste vrijdag in de Johannes de Doper – Bernarduskerk. Tot op het laatst was hij actief in de Aloysius, de Paulus, de Rafaël, de NicolaasMonica-Jacobus (Spaanstalig) en de Johannes de Doper – Bernardus. Ik herinner me een uitspraak van hem in een preek: ‘Het gaat er niet om dat je christen bent maar dat je rechtvaardig bent.’ In het interview met het AD meldde hij: ‘Ik ga door tot ik een oude, krakkemikkige zeurpiet word, maar vermoedelijk sterf ik in het harnas.’ Het is hem niet gelukt een oude, krakkemikkige zeurpiet te worden, integendeel juist, maar wel om in het harnas te sterven. Hij was tot het eind van zijn leven geestelijk vitaal en bleef openstaan voor reacties. Dat deed hij ook toen ik hem een e-mail stuurde n.a.v. zijn preek van zondag 13 februari jl. In die preek over arm en rijk zei hij: ‘We kunnen zo voorbeelden noemen van arme mensen die hun situatie grotendeels aan eigen schuld te wijten hebben. Ze zijn door drugsgebruik aan lager wal geraakt of hebben nooit de discipline kunnen opbrengen om een vak te leren.’ Daarop sprak ik hem aan vanuit mijn ervaringen in o.a. het inloophuis in Lunetten. Hij reageerde: ‘Ik zal waarschijnlijk deze preek nooit meer houden, maar mocht ik toch 2025 halen, dan zal ik mij op dit punt genuanceerder uitdrukken.’
Overlijden
Hij overleed thuis op woensdagmorgen 23 maart 2022, 94 jaar oud. Zijn uitvaartdienst is op woensdag 30 maart in de Aloysiuskerk en zijn begrafenis daarna in Groningen, waar zijn vrouw Anneke begraven ligt sinds 1982. Laten we hem in onze gebeden gedenken. Na het overlijden van Herman Piek in 2016 raak ik weer een medevoorganger kwijt met wie ik me sterk verbonden voelde. Moge Henk Oostendorp rusten in het licht en de trouw van God die hij gediend heeft.
Hans Harmsen, 26 maart 2022
Na Caracosh ging Yosé Höhne Sparborth naar Ankawa, de christelijke tweelingstad bij Erbil. Ook daar verbleef ze bij de zusters Dominicanessen, die ze sinds 2003 kent. Dit is haar verhaal:
In Ankawa verblijf ik twee weken in het huis waar nu de bejaarde zusters leven en een vleugel is aangebouwd voor zusters die verzorging nodig hebben. Het huis heeft te veel plek, zoals ook het huis in Caracosh. De veranderingen gaan sneller dan bouwplannen kunnen bijhouden. Toch was de omvang van het huis wezenlijk voor zijn korte geschiedenis: een bewogen geschiedenis. Zo werden zomer 2014 de 22 bejaarde zusters die hier woonden ineens overvallen door ruim 50 zusters die Caracosh waren ontvlucht vanwege ISIS. Toen leefde het hier hutjemutje, totdat er wooncontainers werden bijgezet inde tuin. Later werd een huis erbij gekocht van een emigrant, en daar wonen nog steeds 7 zusters. Ook daar werd het huis te groot toen iedereen weer naar Caracosh terug kon. In de ene helft van het huis wonen nu drie Yezidi-gezinnen.
Ook over dit huis wordt nagedacht. De plannen voor de grotere huizen stammen uit het begin van de jaren negentig, toen Arabisch Irak onleefbaar werd door de VN-boycot en de eerste christelijke vluchtelingen naar Koerdisch Irak kwamen, waar geen boycot was. Al snel echter vonden christenen de weg naar Europa, terwijl de moslims binnen Irak hun toevlucht moesten vinden. Koerdisch Irak telde in 1991 3 miljoen inwoners, nu telt het 9 miljoen inwoners. Daar kwamen naast de vluchtelingen uit Arabisch Irak ook Syrische vluchtelingen bij.
De Dominicanessen beleefden door die spannende tijden twee bewegingen tegelijkertijd. De snelle afname van het aantal christenen in het land verlaagde dramatisch het aantal nieuwe leden. Er is bijna geen aanwas. En in dat eerste jaar na de vlucht voor ISIS stierven 14 Dominicanessen zomaar, plotseling, zonder zichtbare aanleiding. Die schrik zit nog in de lichamen.
Toch, in dit huis te Ankawa met 18 bejaarde zusters en twee zusters die buitenshuis een baan hebben, is er een relatieve rust. Zuster Raoewa is rond de dertig, werkt bij waterbeheer. En ik leer haar specifieke technieken om de lichamelijke conditie van enkele zusters te verbeteren. De jarenlange oorlog blokkeert het craneo-sacraal systeem, wat forse gevolgen kan hebben voor de hele mens. Het vluchten en niet meer uit die stress komen is er één van.
Zr. Rosa geeft catecheseles aan de Publieke school. De leerlingen vroeg of ze haar klooster mochten bezoeken. Het wordt een middagproject, bezoek aan twee mannenkloosters en dan meebieden en mee eten met de zusters Dominicanessen. Zr. Rosa vraagt mij mee, om met de goed een korte meditatie te doen. We worden ontvangen bij de Paters Dominicanen en bij een Mannenorde binnen de Chaldeeuwse kerk. Ook hier: een gebouw, te groot geworden, omdat het gepland werd in de bloeitijd van de jaren tachtig, toen christelijke families nog grote gezinnen hadden. Het samen eten met de zusters wordt een feestelijke maaltijd na een gebed in de kapel.
Twee dagen later gaan zeven zusters met mij mee om te picknicken. Koerdisch Irak heeft fantastische bergen, en bij Erbil is er een langgerekt dal tussen twee bergketens, waar de mensen massaal heen trekken op vrije dagen en feestdagen om onder een boom te gaan picknicken. De zusters kiezen een werkdag, dan is het rustig. Enkelen wagen zich voor de lol aan het voetballen, de rest kijkt lachend toe. De dag is koud, het voetballen houden maar twee zusters vol, dus na een uur pakken we weer in. “Picknicken” betekent bij hen: veel drinken en snoepen, en een ijsje toe. Dus we rijden Shaklawa binnen, een toeristisch oord in deze bergen, waar enkele zusters vandaan komen. Ook hier is het vandaag rustig, we zijn de enige grote groep die ijs wil. Iedereen loopt met een jas aan.
En dan vraagt zr. Rosa me mee voor een tocht echt de bergen in. Maar eerst gaat ze nog langs bij de penningmeester van haar school, om haar salaris op te halen. Salaris, dat is een bundel grote papieren biljetten. De penningmeester heeft een hele zak vol met zulke stapels, de salarissen voor de 21 leraressen. Ik mag het van haar fotograferen. Dit is één resultaat van de VN-boycot die aan het Arabischtalige deel van Irak werd aangedaan van 1991-2003: de waarde van het Iraakse geld verloor 6000%. Was 1991 1 Dinar 3 dollar, nu is 1 Dollar 1800 Dinar. Het Iraakse geld heeft zich nauwelijks kunnen herstellen nadien, daarvoor werd er vanaf 2003 eerst nog te veel kapot gebombardeerd; Bush ontmantelde vervolgens de hele staatsapparatuur waardoor corruptie ontstond; en Turkije en Iran sprongen in de gaten en namen de particuliere sector over.
Niemand wil mee, dat is te veel sport. Zr. Rosa komt uit Shaklawa en als kind beklommen ze de bergen al om in de top te zitten picknicken. Baby’s gingen mee op de rug, tafels en stoelen ook. IK ben dus zogezegd met een berggeit op pad. Wel, zo ziet dat er ook uit. Om mijnentwil maakt ze af en toe een kleine rust, zodat ik in geëigend tempo de steile smalle paden met veel steengruis kan beklimmen. Gelukkig heb ik ervaring uit eerdere levens zeg maar.
Deze bergen hebben een heel aparte bijzonderheid. bergen ontstaan doordat de grote aardplaten bewegen en dan zachter steen omhoogduwen – of kleinere platen omhoog drukken. Wel, dit laatste is erg goed te zien aan deze Koerdische bergen, in vele varianten. En dan vertelt zr. Rosa, dat in haar jeugd de bergen vol met grote bomen stonden. 1991-1995 ongeveer hebben die mensen al die bomen gekapt, omdat er in die eerste jaren geen olie mocht worden uitgevoerd en dus ook niet werd opgepompt. Ook Koerdisch Irak, dat buiten de boycot viel, had dus geen brandstof.
Je ziet overal kleine bomen pogen weer te groeien. Ongelooflijk, ze hebben veel rots en weinig grond. Een bepaalde vogel verstopt zaden ind e grond en vindt die veelal niet terug; dat loopt dan uit.
Deze laatste dagen bij de Zusters viert heel Koerdistan feest: het formele bestaan van Koerdistan, sinds er rond 1940 een president was voor heel Koerdistan, wordt uitbundig gevierd met vijf dagen vrij van alle scholen. Dit feest wordt door de Zusters bekeken via de televisie, en je ziet de hossende mensen op straat; de autowegen volgepakt met bijna stilstaande rijen; alle picknickplaatsen met grote families. Maar… het is koud, te koud voor deze tijd. Dus de mensen lopen met jassen aan, zitten onder de bomen bij het vuur. Normaal zou iedereen in klederdracht zijn en dansen en springen.
Kortom, in dit deel van het land wordt veel samen gespeld en gefeest, en dat is goed om alle oorlogstrauma’ te vergeten. De Zusters in Ankawa leven dus op de geode plek. Ook zij willen nadenken over meer speelmogelijkheid, ook voor de oudsten onder hen.
Lees ook eerdere berichten uit de regio:
De Paus was weer in Caracosh
Sneeuw in Kirkuk!
Fantastisch kerstfeest in Kirkuk
Bouwen een Toekomst – bericht uit Sulaymaniyah
Van onze partners in Kirkuk en Sulaymaniyah
Op de ochtend van 23 maart is thuis pastor (prof. dr. H.T.) Oostendorp overleden. Hij was op zijn 94e nog volop actief in onze St. Martinusparochie. Door de week op de dinsdagochtend en vrijdagochtend om 10.00 uur in de Aloysiuskerk. In de weekends afwisselend in Aloysiuskerk, Pauluskerk, Rafaelkerk, St. Nicolaas-Monica-Jacobus (Spaanstalig), Johannes-Bernarduskerk. Een wijze man, die je kon boeien in zijn voorgaan en verkondiging. Daarnaast prettig in de omgang en deelde van harte zijn rijke levenservaringen met ons.
Zijn uitvaartviering zal plaatsvinden op woensdagochtend 30 maart om 10.30 uur in de Aloysiuskerk. U bent van harte welkom. De begrafenis zal plaatsvinden in Groningen, alwaar zijn vrouw Anneke begraven ligt sinds november 1982.
Persoonlijk bericht uit de Paulusgemeenschap
Wij zijn hem in de Pauluskerk gaan leren kennen als een enthousiaste, bijzondere en hooggeleerde voorganger die erg graag bij ons kwam. Na afloop van een viering stak hij zijn waardering voor de koren en de levendigheid in de kerk niet onder stoelen of banken.
Zondag 13 maart was hij nog bij ons. In een scherpe overweging verbond hij de lezingen van die dag met de oorlog in Oekraïne. Daarna genoot hij volop van het samenzijn na de viering. Laten we hem in onze gebeden gedenken. Bekijk hier een videoportret van twee jaar geleden gemaakt door U in de Wijk Overvecht.
Dagelijks komen er nieuwe vluchtelingen uit Oekraïne Nederland binnen. Er is een grote bereidheid om hen te helpen. Veel vrijwilligers nemen initiatieven om hen in de plaatselijke gemeenschap te verwelkomen. Ook vanuit parochies zijn er activiteiten om onderdak te bieden aan vluchtelingen. De Nederlandse R.-K. bisschoppen zijn dankbaar voor deze inzet en schrijven in een pastorale brief aan de parochies: ‘vluchtelingen mogen een beroep op ons doen.’
‘Christus laat ons zien wat broederlijke en zusterlijke liefde is en roept ons op vluchtelingen in die geest te ontvangen. Laten we die uitdaging met vertrouwen en in geloof en gebed aangaan’, schrijven de bisschoppen.
Zij noemen het een ‘groot onrecht’ wat de vluchtelingen overkomt en zeggen dat er een zware verantwoordelijkheid rust op de internationale gemeenschap om de vrede en de mondiale gerechtigheid te herstellen en te handhaven. Ook uiten zij hun ‘grote waardering voor de inzet van velen binnen en buiten onze geloofsgemeenschap, beroepskrachten en vrijwilligers, die zich inspannen voor een menswaardige opvang van mensen in nood uit Oekraïne.’
Persoonlijke ontmoeting
Ook herinneren de bisschoppen aan de herhaalde oproep van paus Franciscus, namelijk om de vluchtelingen persoonlijk te ontmoeten. ‘Veel vluchtelingen komen uit een oorlogsgebied, zijn gescheiden van hun familie, en dragen ervaringen van geweld en verschrikkingen met zich mee. Laat weten dat wij om hen geven door een luisterend oor en onze aandacht en onze daadwerkelijke bereidheid om hen bij te staan. Zij mogen een beroep op ons doen.’
De bisschoppen vragen om in gebed verenigd te blijven voor de vrede in Oekraïne en in heel de wereld. ‘We bidden met u om een einde van de oorlog, dat vluchtelingen uiteindelijk weer veilig naar huis terug kunnen keren. Denken wij hier ook aan alle soldaten die de strijd ingestuurd zijn. Moge God spoedig de ware en blijvende vrede schenken, op voorspraak van Maria, Koningin van de vrede.’
Lees hier de complete brief van de bisschoppen.
Lees hier de Engelse vertaling van de brief.
Op 11 maart jl. heeft een vertegenwoordiging van het bestuur gesproken met afgevaardigden van de beraden over de vraag wat wij kunnen doen in het kader van de vluchtelingencrisis wegens de oorlog in Oekraïne.
Duidelijk werd dat het absoluut de voorkeur verdient om aan te sluiten bij initiatieven die er reeds zijn, in de eerste plaats vanuit de landelijke en gemeentelijke overheden, vluchtelingenwerk, maar ook bij de actie van de diaconie van de protestante kerken in Utrecht.
De vertegenwoordiger van de Oekraïense gemeenschap, die haar vieringen houdt in de Aloysiuskerk, gaf aan dat er al veel spullen binnenkomen, maar dat er nog vooral behoefte is aan specifieke zaken zoals powerbank (batterijen) met oplader voor mobiele telefoons, brandveilige handschoenen en dergelijke.
Met name kunnen de katholieke kerken in Utrecht een bijdrage leveren door locaties beschikbaar te stellen voor dagbesteding, en door vrijwilligers in te zetten.
De vluchtelingen die in de eerste dagen worden opgevangen in onder andere de Jaarbeurs, zullen zeker behoefte hebben aan een kleinschaliger setting voor overdag, waarbij ze ook de gelegenheid wordt geboden wegwijs te worden in het Nederlands systeem (invullen van formulieren, zorgverzekering regelen, bankzaken regelen et cetera).
We roepen de geloofsgemeenschappen dan ook op om te kijken of:
Daarnaast wordt u gevraagd te onderzoeken in hoeverre het mogelijk is de kerk (meer) open te stellen voor gebed, ook overdag (bepaalde uren bijvoorbeeld), zowel voor vluchtelingen als voor anderen.
Wij willen, na inventarisatie, een en ander kortsluiten met de protestante diaconie en met de officiële instanties, om ons aanbod bekend te maken. We vinden het belangrijk dit via die lijn te communiceren en niet allerlei lokale initiatieven te hebben, zonder dat deze zijn aangemeld.
Het huiskamerproject van de Dominicuskerk kan worden ingezet, nu hier al een project loopt voor de eerdere groep vluchtelingen en asielzoekers in Utrecht.
In de Aloysius zal na de viering van de Oekraïense gemeenschap meer tijd zijn voor gezamenlijk koffiedrinken in de kerk, en openstelling voor alle Oekraïners, om elkaar te kunnen ontmoeten.
Ook is het mogelijk dat u een oproep doet aan de parochianen om zich te melden voor het beschikbaar stellen van woonruimte (voor mogelijk langere duur), doch dit loopt niet via de parochie maar via de geëigende instellingen daarvoor. We zullen bekijken waar men dit het beste kan aanmelden.
Graag ontvangen wij uw inventarisatie en opgaaf van mogelijkheden, liefst op korte termijn, via het centraal secretariaat.
Namens het bestuur,
Gerrit Koenders, Frans Joosten