Zusters en broeders,

Een gevolg van de afzondering en beperking die deze periode ons oplegt is dat we gelegenheid hebben om na te denken over ons bestaan. De minder overvolle agenda, de dingen die nu niet van je verwacht worden, bieden ruimte om tot beschouwen te komen. Je krijgt de kans om weer eens op een rijtje te zetten waar je bij betrokken bent, wat je meemaakt, wat je is overkomen en waar je je druk over/voor hebt gemaakt. Je komt tot afwegingen, je zal je zegeningen tellen en ook scherven moeten vegen.

Een last in je bestaan
Voor menigeen zal gelden dat er ergens in je bestaan wel brokken liggen, of een ‘gat’ zit, een plek die pijn doet, waar je liever niet komt als het niet hoeft. Het kan gaan om de pijn van het gemis van een geliefd persoon die je is ontvallen. Het kan verdriet zijn over ander verlies wat je is overkomen, een vastgelopen relatie, verloren werk, problemen met gezondheid. De schrijnende plek kan voortkomen uit een conflict, eigen koppigheid, een gemaakte fout. Hoe verschillend de achtergrond ook, de situatie die er ligt geeft ongemak, verstoort je balans en vormt een belasting. En het is iets wat je behoorlijk vast kan zetten, je in isolement kan brengen.

Steun die blijft
Hoe bijzonder is het dan, wanneer je met gevoelens van deze aard worstelt, te merken dat er iemand is die de donkerte in jouw leven bespeurt en laat merken met je begaan te zijn. Iemand die zonder nieuwsgierig te zijn bij je komt en interesse heeft in wie jij bent ondanks de zwaarte van wat je doormaakt. Iemand die niet schrikt van een zucht of een traan of een moment van frustratie. Iemand die ook als het wat langer duurt het contact vast blijft houden en geduld heeft. Lukt het je dan om zo iemand in je nabijheid te laten zijn en je vertrouwen te geven? Kan je je laten troosten?

Je laten troosten
Troost vinden is een proces van heling van een zere plek. Gaan ontdekken en weer aannemen dat je de moeite waard bent met alles wat er aan de hand is en wat bij jouw levensverhaal hoort, grote en kleine dingen. Het is het erkennen en serieus nemen van de ervaring dat er een ‘gat’ of een breuk is en dat er evengoed ‘en toch’ bestaat en dat leven doorgaat, nieuw begin mogelijk is, conflicten aangepakt kunnen worden. Omdat je mocht merken dat jij van belang bent en die hulp of steun wilde, of kon, aannemen.

Kom, heilige Geest
In deze dagen dat we op weg zijn naar het feest van Pinksteren klinkt voor ons de belofte dat God ons nabij zal zijn als trooster en helper, als Heilige Geest. God zoekt ons op en wil in ons wonen, in ons hoofd en ons hart. God wil onze ziel zijn, warm maken wat koud is en soepel wat versteende. Hier is de kracht om wat in de weg zit niet bij het oude te laten maar stapjes te zetten. Het mogen kleine zijn om te beginnen. Het zijn stapjes op weg naar jouw leven in geluk. Durf onder ogen te zien, in de ogen te kijken, af te sluiten. Zet de stap los te laten, op te ruimen. Deze tijd van afstand houden en beperking van contacten kan je openen voor goede krachten die wat in de vergetelheid geraakt waren. Verwelkom de troost die geboden wordt. Heb goede moed, hou vol en bid het mee: Kom heilige Geest.

Pastores Samenwerkende Parochies Katholiek Utrecht,

Pastoor Hans Boogers, Koos Smits, Gérard Martens

• Lees hier de Eerste Pastorale brief.
• Lees hier de Tweede Pastorale brief.
• Lees hier de Derde Pastorale brief.
• Lees hier de Vierde Pastorale brief.
• Lees hier de Vijfde Pastorale brief.
• Lees hier de Zesde Pastorale brief.
• Lees hier de Zevende Pastorale brief.
• Lees hier de Achtste Pastorale brief.

Zusters en broeders,

De uitzonderlijke tijd die we meemaken, waar we nog middenin zitten en waarmee we voorlopig nog te maken gaan hebben, leert ons van alles, ook dat er veel is dat we niet in onze macht hebben. Nu we niet zomaar kunnen doen waar we zin in hebben of wat we gewend waren, zijn we wat meer aan het denken gezet over onszelf. We hebben ons weer meer leren schikken naar de omstandigheden en misschien ook wel mogen ontdekken dat iets best ‘anders’ kan dan wij zouden wensen of bedenken. Het kan zijn dat je jezelf hebt verrast dat het je lukte te accepteren waar je je anders nooit bij neer zou leggen of voor zou kunnen stellen. Eigenlijk best spannend, bevrijdend, een onverwachte kans.

Weer in beweging
Inmiddels breekt de fase aan waarin we met elkaar moeten proberen het leven met nieuwe regels op te pakken en het maatschappelijk verkeer weer meer op gang te brengen. Er wordt gezocht naar ‘versoepeling’ van de intelligente lockdown. Dat moet ook. De basisscholen gaan weer beginnen, de kinderopvang gaat aan de slag, het openbaar vervoer gaat weer door meer mensen gebruikt worden. De bedrijvigheid is nodig. Het is overal al te merken: meer mensen gaan de straat weer op. De noodkreten van ondernemers die bang zijn het niet te redden klinken sterker.

Bestaan in betrokken-zijn
Wat nu spannend wordt is of we in de behoefte en noodzaak aan meer vrijheid en beweging het evenwicht kunnen bewaren met de noodzaak van voortdurende oplettendheid voor afstand houden. Het virus blijft voorlopig onder ons en een risico. Maar blijft ook het verlangen de nieuwe kansen die we op het spoor kwamen nu niet los te laten? Wat zouden ideeën en uitgangspunten zijn die helpen om een bestaan in nieuwe verbinding vorm te geven. Uit de lange christelijke traditie van samenleven geïnspireerd door de boodschap van Jezus is dan wel wat op te diepen. Op de eerste plaats kan je eraan denken dat wij allemaal ‘als kinderen’ van God zijn, door God geschapen. Dat zet je op het spoor elkaar te beschouwen als zussen en broers. Inclusief denken. Je hebt altijd met elkaar te maken. Ten tweede moet je willen blijven zien dat sommige mensen meer pech en minder mogelijkheden hebben dan anderen. Dat vraagt om niemand loslaten, passende zorg en solidariteit. Als derde kan je de mooie dingen die er zijn en gebeuren opmerken en het daar ook over hebben. Dat is een manier van delen, contact maken. En ten vierde mag je blij zijn met wat je kunt en hebt en je bedenken dat je het gekregen hebt (uit Gods goedheid en liefde) en dat het (ook best wel) ‘genoeg’ is. Tevreden-zijn dat vrede brengt.

Op weg naar nieuw gewoon
Omdat we een praktijk nodig hebben die dag in dag uit mee moet gaan, zal deze niet spectaculair, te hoog gegrepen kunnen zijn. De menslievende insteek van de Bijbel is al heel uitdagend als je die vergelijkt met wat norm geworden was in de samenleving waar we nog maar net vandaan komen. Met elkaar, passend en duurzaam kunnen de woorden zijn voor het nieuwe gewoon.
In de Bij Bosshardt op Kanaleneiland, waar onze geloofsgemeenschap Wederkomst des Heren ook thuis is, hangt aan de muur een serie van drie doeken die waarschijnlijk in alle Leger des Heils onderkomens te vinden zijn. Een met portret van Majoor Bosshardt, een met de tekst ‘Mensen dienen = God dienen’ en een met ‘God dienen = mensen dienen’. Toch niet te hoog, niet te diep, te moeilijk, …iets waar we aan kunnen beginnen…

Pastores Samenwerkende Parochies Katholiek Utrecht,

Pastoor Hans Boogers, Koos Smits, Gérard Martens

• Lees hier de Eerste Pastorale brief.
• Lees hier de Tweede Pastorale brief.
• Lees hier de Derde Pastorale brief.
• Lees hier de Vierde Pastorale brief.
• Lees hier de Vijfde Pastorale brief.
• Lees hier de Zesde Pastorale brief.
• Lees hier de Zevende Pastorale brief.

Zusters en broeders,

Wel contact, toch missen
Misschien maakt u dit ook mee. In de weken dat we gevraagd worden elkaar te ontwijken, geen bijeenkomsten te hebben, geen vieringen en geen bezoekjes, hebben we misschien wel vaker en met meer mensen contact via telefoon, beeld bellen, een kaartje en zwaaien op afstand…. Eigenlijk zijn we best goed van elkaar op de hoogte en bekend met het wel en wee. De informatie-uitwisseling is dus wel oké.  En toch is het gevoel van ‘missen’ er, steeds sterker. De verhalen horen en de nieuwtjes weten geven niet de voldoening die het aanwezig-zijn bij elkaar ons schenkt. Elkaars nabijheid ervaren is onvervangbaar. Oog in oog staan, het handje dat helpt, de arm om je heen, menselijke warmte voelen– het zijn meer dan zegswijzen: we kunnen maar moeilijk zonder en dat is wat de dagen nu lang en leeg maakt en ons welzijn ondermijnt.

Tekens van vriendschap en liefde
Met ons hoofd weten en begrijpen we dat we dit uit moeten houden, dat we verstandig moeten zijn. Maar ons lijf, ons hart en ook onze ziel schreeuwen op momenten dat het voorbij mag zijn en dat we elkaar weer tekens van bij elkaar horen, van leven delen, van vrede kunnen geven. Dat je familie en vrienden met een omhelzing weer kunt begroeten, een afspraak met een handdruk bezegelen, met elkaar in de kerk weer Gods goedheid vieren en de vrede van Christus wensen. ‘Elkaar vasthouden’ gebeurt met woorden en met daden. Dit verlangen blijft, het is van lijf en leden. De noodzaak van de beperkingen blijft voorlopig ook. Dat brengt spanning waar we een weg mee moeten vinden. We moeten blijven zeggen waarom het van belang is: uit zorg voor elkaar, uit respect voor ieders kwetsbare en kostbare leven, uit liefde.

Herinneren brengt beleven
Waar we ook kracht en goede moed uit kunnen putten is het bijzondere menselijke vermogen te her-inneren. Gedachten en belevenissen die we eerder mochten hebben zijn dan wel voorbij, maar niet weg en verloren. Wat we ervaren hebben kunnen we weer aanspreken en ons te binnen brengen. Daarmee beleven we vreugde, verdriet, versterking en ja ook angst, deels opnieuw. Het gevoel en weten komt boven en beweegt ons en brengt ons weer in verbinding. Ons gelovig leven wordt steeds gevoed door ons te her-inneren wat God steeds opnieuw voor alle schepselen doet. Door Gods woord weer te horen en de getuigenissen van de mensen die Gods zorg en liefde hebben ervaren, wordt ook voor ons weer levend dat God bij ons blijft. Dat geeft ons hoop en vertrouwen. En zo werken ook de her-inneringen die wij hebben van mensen en gebeurtenissen uit ons bestaan om het nu vol te houden. We zijn rijk met onze herinneringen, met ons weten dat liefde blijft.

Koester herinneringen
Er zijn van die dagen dat het donker lijkt en de moed zakt. Dan hebben we het nodig om even tijd te nemen en weer op te halen wat we eerder hebben meegemaakt aan goeds. Hoe het ook in andere moeilijke periodes gelukt is om erdoor te komen. Wat ons toen geholpen heeft, wie er voor ons was. Soms hebben we het zo maar bij de hand: een geliefd stuk muziek, foto’s, een voorwerp, boek, een sprekende tekst uit de Schrift, een regel uit een lied……. Iets wat zomaar weer ‘op komt’.

Is het missen daarmee weg? Dat niet. Wel weten we wat we missen en in het missen kunnen we bijna het nabij zijn van wie we missen voelen. ‘Ik heb aan je gedacht’ is samen-zijn. God dank!

Pastores Samenwerkende Parochies Katholiek Utrecht,

Pastoor Hans Boogers, Koos Smits, Gérard Martens

• Lees hier de Eerste Pastorale brief.
• Lees hier de Tweede Pastorale brief.
• Lees hier de Derde Pastorale brief.
• Lees hier de Vierde Pastorale brief.
• Lees hier de Vijfde Pastorale brief.
• Lees hier de Zesde Pastorale brief.